Gisteren was het weer eens tijd voor een Chinese voetmassage. De masseuse was blij dat ze eindelijk iemand had die wel Chinees verstond, dus we hebben een heel gesprek gevoerd. Ze vond dat westerlingen allemaal zo op elkaar leken. Allemaal lang, groot, grote neus… Chinezen, die waren ten minste allemaal anders. Je hebt lange Chinezen, kleine Chinezen, dikke, dunne, met grote en met kleine neuzen… Ze begreep niet dat ik dat precies andersom zag. Maar wie weet, als ik hier 10 jaar zit, kan ik Chinezen beter onderscheiden dan westerlingen.
Ondertussen begin ik echt het idee te krijgen dat ik de stad ken. Ik loop niet meer rond met grote ogen van goh, waar ben ik nou weer beland. Ik ken de weg, ik weet waar ik sta op de plattegrond. En pas sprak er zelfs een Chinese me aan om de weg te vragen. Ok, het was toen donker en het regende, ze zag m’n blonde haren niet. En ze schrok weg zodra ze zag dat ik blank was. Maar toch. Bijna. Misschien wat gele foundation, haren onder een pet, en gekleurde lenzen….
Nee, Chinees zal ik nooit worden. Hoeft ook niet. Als ik weer zo’n Chinees z’n neus zie leegblazen boven een prullenbak (alsof ie zo goed kan richten), een rochel naast me hoor, of een Chinees z’n bak noedels naar binnen zie werken, denk ik, nou, 5000 jaar beschaving, en dan ben je hier.